Bir Aşk Mesafesi

BİR AŞK MESAFESİ

Yalnızca bizim kirpiklerimiz kuş olabiliyordu İçinden kandan şelaleler akan ırmakları kanatlanan

Ay ölür Derin suların şavkında Âsandan dök iklim güllerini Güz Ve gün ertesi Tekil bir sancıdır aşkın iltihabı…

Durma gözlerimin uçurumlarında Kendi evreninde, doyumlar anaforu / çoğalt bendini Kaybolan boşluklara kalbimi ve yanına yüzünü astım Gözleri deniz içmişim Gül beni aşkın gamzesinde

Ayna içinde rüya Parçalanır ışığın yansımaları Düşsel bir avuntu adından sonraki virgül Bıraktığın boşluklarından Düştüğümsündür…

-Kum karıncalarım üşüyor dualarımın buzul dağlarında

Aşkta yok olan sevgili Kopya hayatlardan temaşa bakışlarını topluyor tanrılar Kutsal metinlerin zihninden uzaklaştık Cüzzamlı aynalar bakmıyor yüzüme artık Ahşap akşamlardan kalma günahlar Filizlenirken sarmaşık tenimizde Annenin aksanıyla sus…

Bu rengin şehrine, iç burkulmalarımı gömdüm Egomun tabanında zıt kırımlar Kutsallığın arka planında siluetim düşer iblisin avuçlarına Aklımın korteksleri yarılır İç doğamın halvetinde Hep bir aşk mesafesinde…

Eğildiğin yöne derinleş Tanrı’nın yüzü oradadır…

Çocukluğum, elindeki sapanla gözlerine yıldız düşürüyor Işığımı kör ediyor, yokluğun Ciğerlerimi yokluyor İsrafil Suruma sakladığım nefesimi soluyor

Güneşin ayazında terini tenimde nemlendirdiğim Reddettiklerinden bir tohum at içine Çoğulları öldür kendi içselliğinde Ötesinden düşerken uçurumlarımın Berisinden tutun kirpiklerimin…

Azrail’i gördüm avucunda ismin Kalbimi verdim Seni öldüm Bu gece…

Abdülkadir BOSTAN

#hayalkur